Noc Świętojańska – ciepła, duszna, z tym ciężarem powietrza, który zapowiada burzę, choć nie zawsze ona przychodzi. Pamiętam, że właśnie wtedy, wiele lat temu, świat jakby zatrzymał się na chwilę. To właśnie ta noc przyniosła na świat jednego z moich synów. I chociaż to właśnie on rozpoczynał wtedy swoją przygodę zwaną życiem, mam nieodparte wrażenie, że coś we również się zaczęło. Nie potrafiłem wtedy tego nazwać, dziś wiem, że to był początek drogi do nowego Ja.

Po burzy, przed sobą

Byłem kiedyś człowiekiem w nieustannym biegu – w biznesie, w relacjach, w dążeniu do kolejnego celu. Goniłem, aż nie wiedziałem, co tak naprawdę ścigam. I tak jak w czasie sztormu, kiedy wiatr zagłusza otoczenie a ściana wody zasłania świat, tak w tym pędzie zatraciłem siebie. Nie widziałem, co za mną, nie widziałem, co przede mną – widziałem tylko to, co na powierzchni, te wszystkie sukcesy, które na chwilę dawały mi poczucie wartości. Ale pod tą powierzchnią coś się gotowało. Niezauważalnie.

W tamtym czasie nic nie było w stanie zatrzymać mnie przed kolejnym „przełomem”, kolejną transakcją, kolejną inwestycją. Działałem tak, jakby moje życie było wielką grą o sukces, a nie celem samym w sobie. Nieważne, co by się działo poza pracą, nieważne, co czułem – liczyły się tylko liczby, pomysły, realizacje, terminy.

A potem przyszła burza.

Przewartościowanie

Po nawałnicy zawsze przychodzi cisza. Wydaje się, że po tym chaosie nie ma już nic – tylko pusta przestrzeń, jakby wszystko zostało wymiecione. Dopiero wtedy, gdy stoisz w tej ciszy, czujesz jej ciężar, bo nie masz już z czego czerpać. Nic nie trwa wiecznie. Ani burza, ani fale emocji, które zaledwie chwilę wcześniej wydawały się być najważniejsze na świecie.

I wtedy zaczynasz dostrzegać rzeczy, które przez cały ten czas były ukryte w cieniu. Dźwięki, które wcześniej były zbyt ciche. Zatrzymujesz się, patrzysz na siebie i myślisz: „Czy to ja? Gdzie jestem?”.

Wtedy zrozumiałem, że przez lata goniłem coś, czego nie potrafiłem nawet nazwać. W tamtym momencie poczułem, że same w sobie sukcesy nie miały sensu, zrozumiałem – nie to mnie definiowało. Bez niczego dookoła stają się one tylko pustymi osiągnięciami. Jestem na podium, ale z kim mam pić szampana? Jak to możliwe, że przez tyle lat nie zauważyłem tego, co miało znaczenie? Te ciche, niewidoczne chwile, które były „tłem” mojego życia, a w rzeczywistości to one były jego esencją.

Zrozumiałem, że jeśli nie zbliżę się do tych prawdziwych, intymnych rzeczy – jeśli nie nauczę się „widzieć” poza sukcesami i porażkami – to będę gubił się w tej pustce, która nie ma końca. W końcu nie ma nic gorszego niż pędzić w kierunku czegoś, co wcale nie daje Ci szczęścia.

Wybór

Miałem wybór. Każdy z nas go ma. Mógłbym się zagubić, mógłbym wrócić do starych schematów, do kolejnych inwestycji, do tej bezpiecznej iluzji sukcesu, którą starałem się kontrolować. Ale coś się zmieniło. Na powierzchni wciąż były fale, ale pod nimi dostrzegałem spokój. Mój spokój.

Zrozumiałem, że nie muszę odrzucać całej przeszłości, by zacząć na nowo. Przeszłość mnie ukształtowała – nie mogłem jej zapomnieć, bo to ona uczyniła mnie tym, kim jestem. Ale teraz musiałem odpowiedzieć sobie na pytanie, co warto zabrać na dalszą drogę?

Właśnie wtedy zacząłem dostrzegać dwie rzeczy, które były dla mnie najważniejsze – autentyczność i bliskość. To one pozwalają stać się prawdziwym człowiekiem, prawdziwym ojcem, prawdziwym partnerem, a nawet prawdziwym liderem. Nie chodziło już o to, by zdobywać więcej. Nie chodziło o to, by imponować. Chodziło o to, by dawać – prawdziwie, od serca.

Odrodzenie w codzienności

Oczywiście, nie było to proste. Przemiana nie jest nigdy łatwa. Ale nauczyłem się, że prawdziwy rozwój to nie tylko zdobywanie, ale i odpuszczanie. Odpuściłem kontrolę. Odpuściłem tę nieustanną potrzebę „bycia na czołowej pozycji”.

Dziś wiem, że odrodzenie to nie przebłysk, to proces – nie jednorazowe olśnienie, ale codzienna praca, codzienne wybory. Często myślimy, że przemiana to wielki moment, chwila ostatecznego przełomu, w której wszystko staje się jasne, a my nagle stajemy się idealni, spokojni i oświeceni. Ale prawda jest taka, że życie nie wygląda jak scena z filmu, w której bohater wychodzi na światło dzienne jako nowy człowiek.  Odbudowujesz się, jak drzewo po burzy, stopniowo, z każdego kawałka, który przeżył i pozostał. A może to nie tylko odbudowa – może to nowy początek. Zaczynasz dostrzegać, że życie to nie tylko „bycie kimś” w oczach innych. To „bycie sobą” – autentycznym, pełnym, a jednocześnie ciągle w ruchu. To zaakceptowanie, że nie masz już nic do udowodnienia. Bo to, co masz najcenniejsze, to nie sukcesy zawodowe, nie sława, nie materialne osiągnięcia – to relacje, które budujesz. Z ludźmi, z rodziną, z sobą.

Dla mnie, to właśnie te relacje muszą stać się moim fundamentem. To one dają mi prawdziwą siłę. Oczywiście, dalej pracuję, rozwijam się, podejmuję ryzyko – ale teraz wiem, co naprawdę warto w życiu pielęgnować.

Niezwykle ważne stało się też dla mnie jedno, wydaje się proste, ale niezwykle uderzające przekonanie: liczy się, kim jesteś teraz, a nie kim byłeś wcześniej.

Wezwanie do życia pełnią

Nie wiem, gdzie będę za kilka lat, ale wiem, że to, co teraz buduję, jest bardziej autentyczne niż kiedykolwiek wcześniej. Zmiana nie jest czymś, czego należy się bać. W rzeczywistości zmiana to jedyny sposób na to, by pozostać w zgodzie z sobą. I tak, czasami boimy się, że coś stracimy – że stracimy kontrolę, że stracimy część siebie. Ale w rzeczywistości to właśnie te zmiany pozwalają nam znaleźć siebie na nowo.

Jeśli jesteś osobą, która dziś stoi na rozdrożu, wiesz, że życie potrafi być przewrotne. Wiesz, jak łatwo można pogubić się w pędzie, w sukcesach, w fałszywych priorytetach. Ale jeśli przetrwałeś burzę – jeśli przetrwałeś własny kryzys – to znaczy, że masz w sobie moc do przejścia przez kolejne etapy, z mądrością, którą niesiesz w sercu.

Nie musisz być idealny. Musisz być prawdziwy. Musisz umieć sięgnąć głębiej, poznać siebie i żyć w zgodzie z tym, co dla Ciebie naprawdę ważne.

A ta cisza, która dziś jest w Tobie – to nie koniec, to początek. Początek nowego życia. Życia, które nie jest już tylko walką o zdobycie, ale również sztuką dawania. Życia, które staje się pełniejsze, kiedy jesteś gotów dzielić się tym, co najlepsze. I to nie chodzi o to, by stać się kimś innym – chodzi o to, by stać się bardziej sobą.